Św. Wincenty a Paulo – urodził się w 1581 roku. Studiował w Tuluzie (Francja), otrzymał święcenia kapłańskie. W 1605 roku podczas morskiej podróży wpadł w ręce afrykańskich piratów, którzy uprowadzili go do Tunisu. Przez dwa lata przebywał w niewoli, jednak po dwóch latach udało mu się uciec. W 1617 roku św. Wincenty zajął się pracą misyjną. W 1625 roku założył zgromadzenie misjonarzy. W 1633 roku ich siedzibą stał się klasztor, którego patronem był św. Łazarz i od jego imienia nazywani są lazarystami. Trudno wyliczyć wszystkie dzieła Świętego. Odznaczał się szczególnie cnotą miłosierdzia, które okazywał wszystkim biednym i potrzebującym, troszcząc się o porzucone dzieci oraz zniedołężniałych starców. Założył zgromadzenie sióstr miłosierdzia (szarytek), których powołaniem jest opieka nad chorymi. Wśród licznych zajęć św. Wincenty starał się zawsze o wewnętrzne zjednoczenie z Bogiem. Otoczony wielkim szacunkiem, również ze strony możnych tego świata, nigdy nie zapomniał o pokorze. Zmarł 27 września 1660 roku w Paryżu, w wieku 79 lat.

Św. Wincenty a Paulo został ogłoszony przez papieża Leona XIII patronem wszystkich dzieł miłosierdzia w Kościele katolickim. Jest również patronem ubogich, sierot, szpitali, więźniów, duchowieństwa i organizacji charytatywnych.

Św. Wincenty a Paulo – cytaty: „Im więcej dajecie, tym więcej otrzymacie.” „Najsilniejsza bronią w walce z diabłem jest pokora. Skoro nie wie, jak jej używać, nie będzie też wiedział, jak się przed nią bronić.” „Pan Bóg zajmuje się naszymi sprawami zawsze wtedy, gdy my zajmujemy się Jego sprawami.” „Kochajmy Boga, ale niech to będzie widać przez trud naszych rąk i w pocie czoła.”

Św. Rafał Kalinowski – urodził się w 1835 roku w Wilnie. Pochodził ze szlacheckiej rodziny. Pracował najpierw jako wykładowca akademicki, następnie przy budowie linki kolejowej Kursk-Odessa-Kijów, po czym pracował jako wojskowy. Kiedy w 1863 roku wybuchło powstanie styczniowe, włączył się w nie i objął stanowisko ministra wojny w litewskich władzach powstańczych. Zajmował się jedynie militarną stroną powstania, organizował siły zbrojnie, lecz sam nie brał udziału w walkach oraz nie zgodził się na wykonywanie na szeroką skalę wyroków śmierci. 15 sierpnia 1863 roku spełnił obietnicę daną 14-letniej siostrze i po raz pierwszy od dziewięciu lat przystąpił do sakramentu spowiedzi. Od tego dnia codziennie uczestniczył we Mszy świętej, odbywał cotygodniową spowiedź oraz zainteresował się teologią. W 1864 roku, po upadku powstania, Rosjanie skazali go na śmierć. Dzięki staraniom i koneksjom rodziny poddano go rewizji i orzeczono 10 lat katorgi wraz z pozbawieniem szlachectwa i przywilejów stanu. Przyszły święty zabrał na syberyjskie zesłanie Ewangelię, książkę O naśladowaniu Chrystusa i krucyfiks. Do swoich bliskich napisał: „Mogą zabrać mi wszystko, ale nie modlitwę”. Podczas 10-letniego pobytu na Syberii Józef modlił się, wspierał swoich towarzyszy niedoli i chorych, prowadził katechezę dla dzieci i młodzieży, pocieszał bliźnich i podtrzymywał w nich nadzieję. W maju 1874 roku wrócił z zesłania do kraju. Przez trzy lata pracował jako charyzmatyczny wychowawca młodego księcia Augusta Czartoryskiego. W listopadzie 1877 roku wstąpił do nowicjatu w klasztorze karmelitanów w Grazu (Austria). Nowicjat rozpoczął, gdy miał 42 lata. Po pięciu latach został kapłanem. Osiadł w Czernej k. Krakowa. O. Rafał okazał się być fenomenalnym i cierpliwym spowiednikiem, spowiadając nieraz po kilkanaście godzin. Ludzie przychodzili do niego i cenili go. Charakteryzował się niezwykłą intuicją i dążył do wzbudzenia skruchy. Następnie zakon powierzył mu zadanie zakładania kolejnych klasztorów: w Krakowie, Przemyślu i we Lwowie. Zmarł w klasztorze w Wadowicach (którego był budowniczym i przeorem) w 1907 roku. Jan Paweł II beatyfikował o. Rafała Kalinowskiego w 1983 roku, kanonizował w 1991 roku. Św. Rafał Kalinowski jest patronem Sybiraków, żołnierzy, oficerów, inżynierów, kolejarzy, saperów a także osób przeżywających trudne lub beznadziejne sprawy.

Św. Jan Paweł II – urodził się 18 maja 1920 w Wadowicach. Jego rodzina żyła skromnie, utrzymując się z jednej pensji ojca. Gdy miał zaledwie 9 lat, zmarł mu mama. W październiku rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, dlatego wraz z ojcem przeprowadził się do Krakowa. Podczas wojny pracował fizycznie i związał się z teatrem. W 1942 roku postanowił studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1946 roku. W 1958 roku został mianowany biskupem, w 1963 roku arcybiskupem, a w 1967 otrzymał nominację kardynalską. Po śmierci papieża Jana Pawła I w 1978 roku, został wybrany na papieża. Wpłynął na powstanie związku NSZZ Solidarność i inspirował jego pokojowy charakter. Miał ogromny wpływ na upadek komunizmu i inne zmiany zachodzące w Europie. Po upadku komunizmu upominał świat, że demokracja liberalna uwolniona od wszelkich zasad nie jest tą drogą, którą powinniśmy podążać. Papież wołał do Europy: „Europo, powróć do swoich korzeni, poznaj samą siebie, wróć do Ewangelii, wróć do chrześcijańskiej tożsamości”. Potrafił być bliski wielu ludziom jednocześnie, w zasadzie każdemu kogo spotkał. Przez krótką rozmowę potrafił sprawić, że w człowieku dokonała się osobista przemiana, osobiste nawrócenie. Wydał encyklikę Evangelium Vitae, która podkreśla godność każdego człowieka oraz prawo każdego człowieka do życia od poczęcia do naturalnej śmierci. W 1981 rok cudem przeżył zamach od kuli zawodowego zabójcy, któremu później podczas odwiedzin w więzieniu okazał przebaczenie. Nauczanie o Bożym Miłosierdziu przenikało cały pontyfikat Świętego Jana Pawła II. Jego zwieńczeniem było ofiarowanie świata Bożemu Miłosierdziu w 2002 roku w Krakowie-Łagiewnikach. Podczas 104. pielgrzymek odwiedził 134 państwa, w tym ośmiokrotnie odwiedzał ojczyznę. Był niezwykle cenionym autorytetem moralnym. Siły czerpał z pięciu godzin modlitwy każdego dnia. Odszedł do Domu Ojca dnia 2 kwietnia 2005 roku w Watykanie.

Jego pontyfikat, który trwał 26 lat i 5 miesięcy, był jednym z najdłuższych w historii.

Bł. ks. Jan Macha - Urodził się 18 stycznia 1914 r. w tradycyjnej śląskiej rodzinie w Chorzowie Starym. Udzielał się w harcerstwie i sporcie. Działał również w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży.

25 czerwca 1939 otrzymał święcenia kapłańskie. Po dwóch miesiącach zastępstwa w rodzinnej parafii, 10 września został wikarym w kościele parafialnym św. Józefa w Rudzie Śląskiej. W tym miejscu nawiązał łączność z tajną organizacją i zaczął ożywioną działalność charytatywną wśród polskich rodzin, dotkniętych skutkami i okupacji.

5 września 1941 roku kapłan został aresztowany przez gestapo na dworcu w Katowicach. Znaleziono przy nim listę osób, którym pomagał wraz ze współpracownikami oraz inne dokumenty wskazujące, że zbierali pieniądze na pomoc potrzebującym. Lista była jednym z głównych dowodów w późniejszym śledztwie i procesie całej grupy.

17 lipca 1942 podczas krótkiej rozprawy przed sądem doraźnym w Katowicach, ks. Macha i współpracujący z nim kleryk zostali skazani na śmierć przez ścięcie. Wyrok wykonano 3 grudnia 1942 w katowickim więzieniu.

Ciała ks. Machy nigdy nie wydano rodzinie, najprawdopodobniej zostało spalone w obozie koncentracyjnym Auschwitz. W liście napisanym kilka godzin przed egzekucją ks. Macha prosił rodzinę, aby urządziła mu na cmentarzu „cichy zakątek, żeby od czasu do czasu ktoś o mnie wspomniał i zmówił za mnie «Ojcze nasz»”. Jego prośba została spełniona po latach, kiedy z inicjatywy kolegów rocznikowych w 1951 roku powstał symboliczny grób ks. Jana na starym cmentarzu parafii św. Marii Magdaleny w Chorzowie Starym. 20 listopada 2021 roku został beatyfikowany.

W liście do rodziny napisał: „Za 4 godziny wyrok będzie wykonany. Kiedy więc ten list będziecie czytać, mnie nie będzie już między żyjącymi! Zostańcie z Bogiem! Przebaczcie mi wszystko! Idę przed Wszechmogącego Sędziego, który mnie teraz osądzi. Mam nadzieję, że mnie przyjmie. Moim życzeniem było pracować dla Niego, ale nie było mi to dane. Dziękuję za wszystko! Do widzenia tam w górze u Wszechmogącego”.

W momencie egzekucji ks. Macha miał zaledwie 28 lat. Pisał: „Umieram z czystym sumieniem. Żyłem krótko, lecz uważam, że cel swój osiągnąłem. Nie rozpaczajcie! Wszystko będzie dobrze. Bez jednego drzewa las lasem zostanie. Bez jednej jaskółki wiosna też zawita, a bez jednego człowieka świat się nie zawali”.

ZAPROSZENIE NA JUBILEUSZ RODZIN ORAZ XVIII METROPOLITALNE ŚWIĘTO RODZIN

Drodzy Diecezjanie!
Siostry i Bracia,

Rodzina – nadzieją, to przesłanie stało się hasłem XVIII Metropolitalnego Święta Rodziny, zaplanowanego od 16 maja do 15 czerwca 2025 roku. W rodzinie wszystko się zaczyna - kształtuje się serce i sumienie człowieka, natomiast nadzieja to spojrzenie w przyszłość będącą konsekwencją podejmowanych w teraźniejszości decyzji. Idea Święta narodziła się 18 lat temu podczas pielgrzymki samorządowców i parlamentarzystów do grobu św. Jana Pawła II - „papieża rodziny”. Jego pontyfikat był wyrazistym wsparciem dla rodzin i wartości z nimi związanych – i to właśnie te wartości są dziś fundamentem świętowania, do którego włączyły się Miasta i Gminy Górnośląsko - Zagłębiowskiej Metropolii. Tegoroczna edycja jest szczególna – przypada w ogłoszonym w całym Kościele Roku Jubileuszowym oraz w czasie obchodów 100-lecia istnienia Diecezji Katowickiej. Zgromadźmy się zatem w niedzielę, 18 maja o 14.00 w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach. Niech Jubileuszowe Spotkanie Rodzin stanie się dobrą okazją do międzypokoleniowego dialogu, dzielenia się doświadczeniem i budowania wspólnoty opartej na odpowiedzialności i wzajemnym wsparciu. Szczegółowy plan spotkań XVIII Metropolitalnego Święta Rodzin zamieszczony jest na stronie internetowej  www.swietorodziny.pl

Wszystkim zgromadzonym na niedzielnej Eucharystii udzielam pasterskiego błogosławieństwa: W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

† Marek Szkudło

Administrator Archidiecezji Katowickiej

Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w Piekarach Śląskich z okazji Dnia Rodzicielstwa Zastępczego organizuje w dniu 30 maja 2025r. w godzinach od 15.00 do 18.00 „Spotkanie przy kawie z rodziną zastępczą”.

Zapraszamy mieszkańców Miasta na spotkanie z piekarskimi zawodowymi rodzinami zastępczymi, do restauracji Monte Carlo w Piekarach Śląskich przy ul. Gen. Stanisława Maczka 22.

W trakcie tego spotkania osoby zainteresowania będą mogły usiąść przy wspólnym stole z rodziną zastępczą, by osobiście porozmawiać, dopytać o proces związany ze zdobyciem kwalifikacji do pełnienia funkcji rodziny zastępczej, pozyskać informację na temat codziennych obowiązków związanych z rodzicielstwem zastępczym. W spotkaniu będą również brali udział pracownicy Działu Pieczy Zastępczej, którzy będą udzielać informacji dot. rodzicielstwa zastępczego.

Ogłaszamy konkurs na nalepszą opowieść o ukochanym przez Ks. Biskupa kapłanie widocznym na obrazie w jego rękach: kim był? czego dokonał? dlaczego jest kandydatem na ołtarze?

Prace mogę również przyjąć formę prezentacji, komiksu, piosenki, wiersza a nawet klipu filmowego. Czekamy na prace do 20 maja. Nagrody ufunduje ks. proboszcz - warto spróbować... 

W poniedziałek 12 maja ks. Adam organizuje pielgrzymkę do sanktuarium św. Stanisława w Szczepanowie, sanktuarium MB z Lourdes w Porąbce Uszewskiej i sanktuarium MB Różańcowej w Bochni. W programie: zwiedzanie sanktuariów, Msza święta, ciasto i kawa, obiad. Koszt 140 zł. Zapisy w zakrystii. 

Ks. ŁUKASZ NOCOŃ
Delegat ds. Ochrony Dzieci i Młodzieży w Archidiecezji Katowickiej oraz Przewodniczący Zespołu ds. Prewencji Archidiecezji Katowickiej
kom.: +48 519 318 959
e-mail: delegat.dm@archidiecezjakatowicka.pl

Osobą zaufaną, do której należy kierować zgłoszenie nierespektowania poniższych standardów jest p. Anna Gajdzik, katechetka.

STANDARDY OCHRONY MAŁOLETNICH
W PARAFII ŚW. ŚW. PIOTRA I PAWŁA
W PIEKARACH ŚLĄSKICH
 
STANDARD 1
STWORZENIE I ZACHOWANIE BEZPIECZNEGO ŚRODOWISKA W PARAFII
• W parafii św. św. Piotra i Pawła w Piekarach Śląskich          został opracowany i wprowadzony w życie wewnętrzny dokument, w którym zawarta jest polityka ochrony przebywających tam dzieci i osób dorosłych zgodnie z obowiązującymi standardami wyznaczonymi zarówno przez dokumenty państwowe (Ustawę o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz innych ustaw z dn. 28 lipca 2023 r. – dw „Ustawa Kamilka”), jak i wskazania wynikające z Wytycznych Kościoła katolickiego w Polsce.

• W przygotowaniu wewnętrznego dokumentu uczestniczą zaangażowani świeccy, a także dzieci.

• W parafii działa Zespół ds. Prewencji oraz wyznaczona jest dw. osoba zaufania.

• Polityka ochrony dotyczy szczegółowych zasad bezpieczeństwa i sposobów ochrony przebywających tam dzieci i bezbronnych dorosłych, czyli:

○  rekrutacji personelu i osób zaangażowanych duszpastersko w parafii;

○  bezpiecznych relacji pomiędzy dorosłymi zatrudnionymi i pomagającymi dusz- pastersko w parafii a dziećmi i bezbronnymi dorosłymi;

○  bezpiecznych relacji pomiędzy rówieśnikami;

○  bezpiecznego korzystania z Internetu i mediów elektronicznych;

○  zasady ochrony wizerunku i danych osobowych;

○  sposobu reagowania w parafii na przypadki podejrzenia, że dziecko doświadcza przemocy fizycznej, psychicznej czy seksualnej i zasad prowadzenia rejestru interwencji (Załącznik 3);

○  pomocy osobom pokrzywdzonym.

• Standardy ochrony są dostępne w parafii i podane do publicznej wiadomości (na stronie internetowej oraz wywieszone np. w gablocie parafialnej).

STANDARD 2
WERYFIKACJA, DELEGOWANIE I EDUKACJA KAPŁANÓW, OSÓB KONSEKROWANYCH I ŚWIECKICH PRACUJĄCYCH Z DZIEĆMI I Z OSOBAMI BEZBRONNYMI W PARAFII
1.           Obowiązki proboszcza (Załączniki 1 i 2)
• Do obowiązków proboszcza należy wdrażanie w życie standardów ochrony przed przemocą.

• Za niezastosowanie się do standardów odpowiedzialność personalnie ponosi proboszcz parafii, również wobec prawa.

• O każdej osobie zaangażowanej w parafii i mającej kontakt z dziećmi w obszarze związanym z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, leczeniem, świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad dziećmi proboszcz uzyskuje dane z Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym (https://arch-bip. ms.gov.pl/pl/rejestry-i-ewidencje/rejestr-sprawcow-przestepstw-na-tle-seksualnym/). Nawet w przypadku osób mających krótkotrwały kontakt z dziećmi na terenie parafii uzyskanie takiej informacji jest zalecane, chociaż nie stanowi to obowiązku prawnego. W takim przypadku należy jednak najpierw uzyskać zgodę osoby objętej takim sprawdzeniem.

• Dodatkowo, przed nawiązaniem stosunku pracy lub przed dopuszczeniem osoby do działalności (np. wolontariackiej) związanej z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad nimi proboszcz ma obowiązek uzyskania od tej osoby informacji z Krajowego Rejestru Karnego w zakresie przestępstw określonych w rozdz. XIX k.k. (przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu) i XXV k.k. (przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajowości) oraz w zakresie art. 189a k.k. (handel ludźmi), art. 207 k.k. (znęcanie się nad osobą najbliższą lub pozostającą w stosunku zależności) oraz przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

• Jeśli parafia zatrudnia firmy z zewnątrz lub udostępnia im pomieszczenia, właściciel firmy musi przedstawić proboszczowi oświadczenie o sprawdzeniu swoich pracowników, którzy wejdą na teren parafii i będą mogli mieć kontakt z dziećmi, w Rejestrze Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym.

• Proboszcz parafii powołuje osobę lub Zespół ds. Prewencji (należy do niego również dw. osoba zaufana). Wskazane jest, aby były to cieszące się zaufaniem osoby

świeckie, odpowiednio przeszkolone i kompetentne, które będą wiedziały, jakie działania w danej sytuacji są stosowne i konieczne. Osoby te ściśle współpracują z proboszczem miejsca, który personalnie ponosi odpowiedzialność za wdrażanie i przestrzeganie standardów oraz za działania interwencyjne. Współpracują również z osobami odpowiedzialnymi w diecezji/zgromadzeniu za prewencję, jak również z delegatem/delegatką ds. ochrony dzieci i młodzieży. Nie mogą być to osoby uwikłane w lojalność środowiskową lub w konflikt interesów. Odpowiadają za wprowadzenie standardów oraz uczestniczą w szkoleniach zgodnie z zasadami wskazanymi przez diecezję, do której parafia należy (każda parafialna grupa dusz- pasterska może mieć wyznaczoną do tego celu konkretną osobę).

• Proboszcz parafii powołuje osobę (lub osoby) zaufaną, do której należy przyjmowanie zgłoszeń dotyczących nierespektowania standardów. Osoba zaufana nie może na własną rękę podejmować działań służących wyjaśnieniu podejrzeń i zarzutów lub weryfikacji zgłaszanych faktów. Obowiązuje ją zasada poufności (Załącznik 4). Powinna to być osoba faktycznie budząca zaufanie, posiadająca dw. kompetencje miękkie, predysponujące ją do kontaktu z osobami skrzywdzonymi.

• Osobą odpowiedzialną bezpośrednio za interwencję w przypadku zaistnienia przemocy jest zarządca placówki, w tym wypadku proboszcz parafii. Powinien czynić to we współpracy z wymienionymi wyżej kompetentnymi osobami.

• Wszelka działalność dotycząca ochrony oraz interwencji i pomocy musi być dokumentowana. Wpisów w rejestrze zdarzeń dokonują osoby bezpośrednio zaangażowane w daną aktywność, ale za bezpieczne przechowywanie notatek odpowiedzialny jest proboszcz. Rejestr (Załącznik 3) prowadzi się zgodnie z zasadami ochrony danych wrażliwych.

2.            Obowiązki duszpasterzy dzieci
Duszpasterze dzieci powinni:

• czuwać nad własną dojrzałością emocjonalną, psychiczną, duchową;

• starać się o dobór żywo wierzących, rzetelnych, zweryfikowanych i odpowiednio przeszkolonych osób do pełnienia funkcji animatorów, wychowawców itd.;

• wspierać dzieci w ich rozwoju ku dojrzałości;

• dbać o respektowanie zasad kultury (wobec dzieci i między nimi);

• czuwać nad równym traktowaniem wszystkich dzieci, z uwzględnieniem ich szczególnych potrzeb i osobistych uwarunkowań;

• dbać o przestrzeganie prawa do nienaruszalności cielesnej i prywatności;

• organizować działania duszpasterskie w miejscach bezpiecznych;

• utrzymywać możliwie żywy i transparentny kontakt z rodzicami dzieci;

• dbać o przestrzeganie zasad prywatności i ochrony wizerunku oraz danych osobowych dzieci (Załącznik 5).

STANDARD 3

SPOSÓB REAGOWANIA NA OSKARŻENIA LUB NIEWŁAŚCIWE ZACHOWANIA
• W przypadkach przemocy fizycznej bądź seksualnej, gdy sprawcą jest osoba dorosła lub dziecko, należy zgłosić ten fakt zgodnie z prawem do organów ścigania lub/ oraz do delegata właściwej instytucji kościelnej.

• Gdy sprawa dotyczy niewłaściwego zachowania osób świeckich zatrudnionych w parafii bądź wolontariuszy, sprawę należy zbadać i podjąć adekwatne kroki w zależności od tego, czego dotyczyło to zachowanie. Każdorazowo należy podjąć z tą osobą rozmowę i jeśli zajdzie taka potrzeba, to okresowo lub stale wycofać ją z pracy duszpasterskiej.

• Jeśli niewłaściwe zachowanie dotyczy dziecka, należy o tym zawiadomić jego rodziców i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.

• Jeśli sprawa dotyczy niewłaściwych zachowań dzieci wobec siebie nawzajem, należy niezwłocznie zawiadomić rodziców dzieci i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.

• Osoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń współpracuje z proboszczem i delegatem diecezjalnym i/lub zakonnym.

• Każda informacja o niewłaściwym zachowaniu powinna być traktowana poważnie, gdyż jest działaniem prewencyjnym.

• Jeśli jakakolwiek osoba dorosła zaangażowana w pracę duszpasterską w parafii dowie się od dziecka, że doświadcza ono przemocy, automatycznie ma obowiązek zastosowania się do art. 304 k.p.k. mówiącego o tym, że każdy, kto dowie się o po- pełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub policję.

STANDARD 4
ZAPEWNIENIE OPIEKI I WSPARCIA OSOBOM SKRZYWDZONYM
• Każda osoba, która mówi o doświadczanej przez siebie krzywdzie, winna zostać przyjęta z szacunkiem i uważnie wysłuchana.

• Osoba skrzywdzona powinna otrzymać informację o możliwych formach pomocy, z której może skorzystać na terenie parafii lub poza nią.

• W sytuacji, gdy osoba wskazana jako sprawca jest kapłanem lub inną osobą za- angażowaną w parafii, należy jak najszybciej zapewnić bezpieczeństwo osobie skrzywdzonej (np. przez niedopuszczanie do niej osoby wskazanej lub podejrzanej o krzywdę). Następnie należy jej udzielić pomocy, jakiej potrzebuje. Osoby po- szkodowane nie powinny być obarczane kosztami udzielanej im pomocy.

• Troska duszpasterska wobec osoby skrzywdzonej i jej bliskich polega przede wszystkim na życzliwym wysłuchaniu i pomocy w odbudowaniu jej więzi z Bogiem i zaufania do Kościoła. Organizowana jest w porozumieniu z diecezjalnym duszpasterzem ds. pomocy duchowej osobom skrzywdzonym.

• Jeśli osoba skrzywdzona należała do jakiejś grupy parafialnej, również inni uczestnicy tej grupy powinni otrzymać pomoc duszpasterską i ewentualnie psychologiczną.

• Jeśli osobą skrzywdzoną jest dziecko, pomoc powinna otrzymać również jego rodzina.

• Parafianie powinni być we właściwy sposób poinformowani o tym, co się wydarzyło oraz otrzymać stosowną pomoc. Należy przy tym zachować zasadę ochrony dobrego imienia osoby skrzywdzonej.

• Jeśli zgłoszenie dotyczy przestępstwa określonego w prawie karnym i/lub kanonicznym, osoba przyjmująca zgłoszenie postępuje zgodnie z procedurami zawartymi w Wytycznych KEP.

• Jeśli zgłoszenie dotyczy innej krzywdy czy niewłaściwego zachowania, osoba zgłaszająca otrzymuje informację o podjętych w sprawie krokach.

• Wszelkie działania i uzyskane informacje objęte są zasadą poufności, ale osoby skrzywdzonej nie wolno zobowiązywać do zachowania tajemnicy.

STANDARD 5
SPOSÓB POSTĘPOWANIA Z OSKARŻONYMI O WYKORZYSTANIE SEKSUALNE I PRZEMOC
• Do parafii mogą należeć osoby, które są oskarżone o różne przestępstwa bądź mają wyrok w zawieszeniu, lub też wróciły do środowiska po odbytym wyroku. Nie powinny one pracować z dziećmi, natomiast powinny zostać objęte pomocą duszpasterską.

• W sytuacji, gdy oskarżonym jest dziecko, należy współpracować z jego rodzicami lub opiekunami prawnymi w takim zakresie, w jakim jest to możliwe i potrzebne. Ich również dobrze jest otoczyć opieką duszpasterską.

• W sytuacji, gdy osobą oskarżoną jest kapłan lub osoba konsekrowana, należy za- stosować się do wskazań uzyskanych od biskupa miejsca lub przełożonych. Wobec takiej osoby powzięte zostają kroki przewidziane przez Wytyczne KEP.

• Gdy osobą oskarżoną jest świecki pracownik lub wolontariusz parafialny, należy odsunąć taką osobę od podejmowanej pracy na czas wyjaśnienia sprawy lub do czasu decyzji prokuratury oraz objąć ją opieką duszpasterską.

• W procesie wyjaśniania sprawy oraz w podawaniu informacji należy również zadbać o zachowanie ochrony dobrego imienia domniemanego sprawcy.

• W przypadku zaistnienia fałszywego oskarżenia, jeśli zarzuty nie zostaną potwierdzone, a oskarżenie znane było osobom postronnym, należy przekazać im informację o niewinności oskarżonego w formie komunikatu biskupa miejsca lub delegata.

STANDARD 6
ZASADY CHRONIĄCE W OBSZARZE PARAFIALNYM
Zasady chroniące dotyczące dzieci (granice zachowań)
Dzieckiem jest osoba, która nie ukończyła 18. roku życia. Dziecko, rozwijając się, konstytuuje siebie jako osobę. Potrzebuje do tego opieki, troski, serdeczności, kształcenia i wychowania. Dzieje się to w rodzinie, ale również poprzez relacje z autorytetami oraz wartościami przekazywanymi w środowisku rówieśniczym i wychowawczym. Wszelkie oddziaływanie wychowawcze zawsze musi się dokonywać z poszanowaniem woli rodziców bądź prawnych opiekunów.

Wprawdzie niemożliwe jest stworzenie wyczerpującej listy zachowań niepożądanych, ani też wskazanie precyzyjnych granic wszystkich zachowań, należy jednak kierować się poniższymi wskazówkami oraz roztropnością i wrażliwością ewangeliczną.

Zasady te dotyczą nie tylko relacji dorosły – dziecko, ale również relacji pomiędzy dziećmi (Załącznik 5).

Zasady chroniące w kontakcie bezpośrednim
• Wszystkie spotkania z dziećmi na terenie parafii powinny być organizowane w miejscach oficjalnych, ogólnodostępnych i do tego przygotowanych.

• Nie można przebywać z dzieckiem sam na sam w warunkach odizolowanych. Jeżeli dobro dziecka wymaga indywidualnego spotkania, nie może się ono odbywać w sekrecie (zalecane powiadomienie rodziców lub przełożonego) i w warunkach odizolowanych. Osoba przeprowadzająca spotkanie powinna zatroszczyć się o transparentność (np. przeszklone lub uchylone drzwi pomieszczenia, które nie mogą być zamknięte na klucz, obecność innych osób w bezpośrednim pobliżu, powiadomienie innych osób o spotkaniu itp.). Indywidualnych spotkań z dziećmi nie wolno w nieroztropny sposób mnożyć ani przedłużać. Spotkania takie nie powinny odbywać się w późnych godzinach wieczornych (po godz. 20.00 lub nocą).

• Dzieci nie mogą przebywać w parafialnych pomieszczeniach mieszkalnych bez opieki rodzica lub opiekuna prawnego. Nie powinny też towarzyszyć duszpasterzom w miejscach lub w sprawach niezwiązanych ze sprawowaniem posługi lub formacją.

• Dzieci powinny zawsze pozostawać pod opieką osoby dorosłej. Podczas pełnienia funkcji wychowawczych opiekunowie nie mogą pozostawać pod wpływem alkoholu lub substancji psychoaktywnych ani przyjmować ich w obecności dzieci.

• Dzieci na terenie parafii nie mogą przebywać pod wyłączną opieką innego dziecka, chyba że inaczej stanowią regulaminy religijnych ruchów duszpasterstwa poza- parafialnego, np. Ruchu Światło-Życie, KSM, w tym wypadku stosuje się standardy opracowane przez te grupy. Osoby te powinny być odpowiednio uformowane, przygotowane i pełnić posługę pod okiem dorosłych.

• Jeśli spotkania formacyjne, np. przygotowanie do bierzmowania, odbywają się w domach wybranych rodzin, również muszą być przeprowadzane w grupie, nigdy indywidualnie.

• Zakazuje się przewożenia dzieci prywatnymi samochodami, zwłaszcza w pojedynkę, bez wiedzy i wyraźnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych.

• Niestosowne jest skracanie dystansu przez przechodzenie na „ty” osoby dorosłej z dzieckiem.

• W prywatne życie dziecka wolno ingerować tylko w takim wymiarze, w jakim wymaga tego konkretny problem.

• W przypadku konieczności podjęcia rozmów na temat seksualności należy wykazać się delikatnością i roztropnie rozeznać, czy takiej rozmowy nie powinien prze- prowadzić specjalista.

• W obecności dzieci nie wolno wypowiadać treści i żartów o podtekście seksualnym. Zabronione jest prezentowanie dzieciom treści obscenicznych, erotycznych, pornograficznych lub mających podtekst seksualny, zawierających sceny brutalnej przemocy bądź nieodpowiednich do wieku i wrażliwości odbiorców w jakikolwiek sposób i za pomocą jakiegokolwiek urządzenia.

• Niedozwolone jest stosowanie przemocy fizycznej oraz psychicznej, takiej jak: poniżanie, upokarzanie, ośmieszanie, dokuczanie, szykanowane, znęcanie się itp., zarówno w bezpośrednich kontaktach, jak i za pośrednictwem mediów społecznościowych.

• Niedopuszczalne są wszelkiego rodzaju nadużycia duchowe (w obszarze spowiedzi, poradnictwa itp.).

• Każdy przypadek przemocy fizycznej, psychicznej (emocjonalnej) czy seksualnej pomiędzy dziećmi wymaga natychmiastowej reakcji ze strony opiekunów.

• Nie wolno dotykać dzieci wbrew ich woli ani w sposób nieadekwatny do relacji duszpasterskich lub wychowawczych.

Zachowania niedozwolone:

• wszelkie formy okazywania niechcianej czułości;

• dotykanie piersi, pośladków, genitaliów i ich okolic (choćby przez bieliznę lub odzież);

• pocałunki;

• mocne i zamykające uściski, uniemożliwiające przerwanie kontaktu;

• klepanie po pośladkach, udach, kolanach, głowie;

• łaskotanie lub mocowanie się w dużej bliskości cielesnej;

• masaże;

• sadzanie na kolanach;

• kładzenie się lub spanie obok;

• ocieranie się;

• seksualizacja i seksizm;

• różne formy poniżania oraz mobbing;

• używanie wulgaryzmów.

Zachowania właściwe w naszym kręgu kulturowym:

• uścisk dłoni lub delikatne objęcie, przytulenie, pocałunki w policzek;

• delikatne poklepanie po ramionach lub plecach jako wyraz akceptacji wsparcia, pocieszenia;

• dotyk ramion, rąk czy barku jako wyraz bliskości;

• trzymanie się za ręce w czasie np. zabawy lub dla uspokojenia wzburzenia emocjonalnego;

• trzymanie za ręce dzieci w czasie spaceru;

• siadanie w pobliżu małych dzieci;

• podnoszenie lub trzymanie na rękach dzieci do ok. 3. roku życia;

• przytulanie i branie na kolana małych dzieci za zgodą ich rodziców i najlepiej w ich obecności;

• dzieciom nie wolno robić zdjęć lub filmować bez ich zgody. Nie wolno upubliczniać zdjęć, filmów z udziałem dzieci bez pisemnej zgody ich rodziców lub opiekunów prawnych, z wyjątkiem zdjęć dużych grup w miejscach publicznych w związku z informowaniem o wydarzeniach;

• zabrania się częstowania dzieci tytoniem, alkoholem i innymi substancjami psy- choaktywnymi, posiadania środków niedozwolonych przez prawo. Nie wolno również tolerować ich posiadania oraz zażywania przez dzieci.

Zasady ochrony dotyczące wyjazdów

Zachęca się do pełnej transparentności w organizowaniu spotkań z dziećmi. Na początku roku formacyjnego w parafii należy:

• zapoznać rodziców lub opiekunów prawnych dzieci z harmonogramem prowadzonych spotkań;

• zadbać o wyrażenie przez nich zgody w formie pisemnej na udział w spotkaniach;

• ustalić zasady odbioru dzieci;

• ustalić zasady komunikacji elektronicznej z dziećmi;

• wszystkie formy zorganizowanego czasu, a w sposób szczególny wypoczynku dzieci powinny być realizowane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa;

• na wyjazdy grupowe należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów prawnych, po uprzednim zapoznaniu ich z ramowym planem działania i zasadami jego organizacji (regulaminem). Podczas wyjazdu rodzice lub opiekunowie prawni mają prawo do kontaktu ze swoim dzieckiem oraz z jego opiekunem;

• podczas wyjazdów parafialnych opiekunowie nie powinni nocować w tym samym pomieszczeniu co podopieczni. W sytuacji szczególnej, wymagającej od opiekuna pozostania w nocy w pomieszczeniu z wychowankiem, powinien on o tym fakcie zawiadomić inną osobę dorosłą, kierownika wyjazdu oraz, jeśli to możliwe, rodzica lub opiekuna prawnego wychowanka.  Jeśli wyjazd przewiduje noclegi zbiorowe, organizator zawiera informację na ten temat w regulaminie. Szczególnie zadbać należy o ochronę dzieci w toaletach, łazienkach, przebieralniach czy szatniach.

Zasady ochrony dotyczące kontaktów przez media oraz udostępniania z Internetu

• Parafie, które zapewniają dzieciom dostęp do Internetu, powinny wdrożyć środki bezpieczeństwa uniemożliwiające dostęp do treści stanowiących zagrożenie dla ich prawidłowego rozwoju. Na urządzeniach umożliwiających dostęp do Internetu powinno być zainstalowane i aktualizowane oprogramowanie filtrujące treści, zaś korzystanie z Internetu powinno być monitorowane przez wyznaczoną osobę przynajmniej w sposób umożliwiający ustalenie, kto, kiedy i z jakich treści korzystał (np. indywidualne konta dla wszystkich użytkowników). Szczegółowe zasady korzystania z Internetu powinny być zawarte w stosownym regulaminie. W naszej parafii nie zapewniamy dostępu do Internetu osobom małoletnim. 

Zasady chroniące dotyczące wszystkich, również dorosłych
• Sakrament pokuty i pojednania, a także spotkania związane z towarzyszeniem duchowym powinny odbywać się w miejscach do tego wyznaczonych (konfesjonał lub miejsce osobne, ale widoczne). Jeśli nie można zachować tej zasady (np. w czasie wakacji, pielgrzymki czy przy spowiedzi osoby chorej czy z niepełnosprawnością), należy zadbać o to, by spowiednik i penitent byli dostępni (drzwi pomieszczenia nie mogą być zamknięte na klucz) lub widoczni dla innych osób (np. przeszklenia w drzwiach, uchylone drzwi do pomieszczenia). Niedopuszczalne jest spowiada- nie lub dw. rozmowy duchowe w pokojach prywatnych.

• Podczas Mszy świętych o uzdrowienie połączonych z modlitwą wstawienniczą należy zadbać o to, aby modlitwa taka odbywała się przy głównym ołtarzu, w miejscach godnych, widocznych, centralnych, a nie w różnych „zaułkach”, przyciemnionych pomieszczeniach itp.

• Zaleca się, aby odwiedziny chorych (dotyczy księży oraz szafarzy i wolontariuszy) odbywały się w obecności osoby trzeciej (kogoś z rodziny, z sąsiedztwa, osoby po- sługującej w parafii).

• Do udziału w wizytach duszpasterskich (kolęda) należy zapraszać tylko takie osoby (służba liturgiczną, organista, zakrystianin, kościelny), które wykazują się odpowiednią dojrzałością np. w obszarze zachowania dyskrecji.

• Zobowiązania i obietnice księdza, pracownika lub osoby posługującej w parafii, zwłaszcza te, za które uiszczono wynagrodzenie, powinny być udokumentowane w formie pisemnej, a kopia przekazana beneficjentowi.

STANDARD 7
EDUKACJA DZIECI ORAZ OSÓB BEZBRONNYCH W OCHRONIE SWOICH GRANIC
Zapobieganie sytuacjom sprzyjającym wykorzystaniu odbywa się również poprzez kształtowanie świadomości dzieci. W parafii istnieje możliwość zadbania o taką edukację. Szkolenia, np. w konwencji warsztatów, powinny prowadzić osoby odpowiednio do tego przygotowane. Powinny one obejmować formację dzieci do reagowania poprzez asertywne zachowanie oraz informowanie odpowiednich osób dorosłych w sytuacjach, w których są świadkami lub doświadczają od dorosłych albo innych dzieci jakiejkolwiek krzywdy (fizycznej, seksualnej, słownej, emocjonalnej itd.), takiej jak np.:

• pozostawianie dzieci bez opieki;

• okazywanie niechcianej czułości;

• próby nawiązywania kontaktu w miejscach odosobnionych;

• epatowanie nagością oraz zapraszanie, zwłaszcza indywidualnie, do miejsc takich jak np. sauna;

• przekraczanie granic nienaruszalności cielesnej;

• zbyt intensywne dążenie do osobistego kontaktu;

• infantylne zachowania opiekunów;

• prowokacja i wciąganie w sytuacje dwuznaczne;

• prezentowanie nieodpowiednich i wulgarnych treści (zwłaszcza materiałów o charakterze erotycznym, pornograficznym, obrazujących przemoc lub w inny sposób przyczyniających się do dyskomfortu);

• nadmierne i indywidualne obdarowywanie prezentami i inne formy faworyzowania;

• brak empatii i wrażliwości na potrzeby dzieci;

• proponowanie, używanie alkoholu lub środków psychoaktywnych itp. lub bycie pod ich wpływem.

STANDARD 8
SZKOLENIE I STAŁE WSPARCIE DLA OSÓB ZAJMUJĄCYCH SIĘ PROFILAKTYKĄ
Ochrona przed krzywdzeniem wpisana jest w misję Kościoła katolickiego powierzoną mu przez Pana. Dlatego każdy – przełożony w Kościele, osoby uczestniczące w jego misji przez pracę i zaangażowanie duszpasterskie czy pracę z dziećmi i osobami bezbronnymi – powinien posiadać potrzebną wiedzę na temat ochrony dzieci i osób bezbronnych przed przemocą i dzielić się nią z rodzicami i dziećmi.

Zakres szkoleń w temacie ochrony dzieci i osób bezbronnych oraz kto je prowadzi
1.    Wszyscy pracownicy i wolontariusze w parafii otrzymują potrzebną im wiedzę o standardach przyjętych i obowiązujących w parafii – kodeksie zachowań, procedurach związanych z interwencją i zgłoszeniem. Szkolenie może prowadzić osoba odpowiedzialna w parafii za prewencję.

2.    Pracownicy i wolontariusze pełniący funkcje wychowawcze lub formacyjne dodatkowo otrzymują potrzebną wiedzę dotyczącą:

• rodzajów przemocy (w tym przemocy rówieśniczej);

• rozpoznawania oznak przemocy (w tym wykorzystania seksualnego);

• strategii działania sprawców przemocy (w tym przemocy seksualnej);

• rozmowy z dzieckiem/nastolatkiem/osobą bezbronną na temat krzywdy;

• rozmowy z dorosłymi (gdy ktoś pracuje z grupą dorosłych) dotyczącą przemocy;

• zagrożeń i ochrony przed szkodliwymi treściami w Internecie;

• innych zaleceń obowiązujących w danej placówce/miejscu duszpasterskim.

3.    Każda osoba pracująca z dziećmi i osobami bezbronnymi powinna otrzymać za- świadczenie o udziale w szkoleniu.

4.    Każda osoba pracująca z dziećmi i osobami bezbronnymi co dwa lata uczestniczy w jednodniowym szkoleniu z zakresu prewencji. Treść tych szkoleń przygotowana jest przez osobę odpowiedzialną w diecezji/zakonie za prewencję.

5.    Szkolenia prowadzą odpowiednio przygotowane oraz kompetentne w dziedzinie ochrony dzieci i osób bezbronnych osoby, które są delegowane przez diecezję/ zakon do pełnienia takich zadań.

6.    Osoby odpowiedzialne za prewencję w parafii poza wiedzą z pkt 1 i 2 powinny mieć także wiedzę na temat:

• budowania systemu prewencji zgodnego z wymogami Kościoła i ustaw państwowych (obecnie dw. „Ustawa Kamilka” i Krajowy Plan Przeciwdziałania Przestępstwom Przeciwko Wolności Seksualnej i Obyczajności na Szkodę Mało- letnich na lata 2023-2026 oraz Wytyczne KEP, dokument prewencji KEP);

• podstawowych procedur prawnych (kanonicznych i przewidzianych przez Kodeks karny);

• czynników ryzyka i czynników ochronnych;

• funkcjonowania w środowisku lokalnym placówek pomocowych;

• procedur ustalonych dla danej parafii.

7.    Za szkolenie tych osób odpowiada osoba odpowiedzialna za prewencję w danej diecezji/zakonie. Na szkolenie zaprasza osoby posiadające kompetencje potwierdzone odpowiednim dokumentem.

8.    Osoby odpowiedzialne za prewencję w danej parafii uczestniczą raz w roku w spotkaniu odpowiedzialnych za prewencję w danej diecezji.

 
STANDARD 9
ZAPEWNIENIE JAKOŚCI I CIĄGŁOŚCI DZIAŁAŃ W ZAKRESIE PREWENCJI
• Dokument zawierający standardy ochrony dzieci i osób bezbronnych w parafii aktualizowany jest co dwa lata.

• Ewaluacja dokumentu dokonywana jest w danej placówce przez osobę odpowiedzialną za prewencję we współpracy z proboszczem i osobami wyznaczonymi przez proboszcza, a następnie konsultowana z osobami zaangażowanymi w duszpasterstwo parafialne. Następnie jest zatwierdzana przez osobę odpowiedzialną w diecezji za prewencję.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

W roku 2024 otrzymaliśmy dotację z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego na prace remontowe przy budynku naszego kościoła w wysokości 675 000 zł (dwie transze: 225 000 zł i 450 000 zł). Dziekujemy za tak wydatną pomoc w remoncie naszej zabytkowej światyni!

Wszyscy modlimy się o pokój w Ukrainie i na wschodzie Europy: wstawiamy się w tej intencji w każdej Mszy św. i w modlitwach prywatnych. 

Caritas w Katowicach służy kompleksową pomocą dla uchodźców.

Należy skorzystać z podanego linku: https://narzeczenikatowicka.pl/ i poszukać wybranego terminu i naszej Parafii (realizujemy nauki według programu 'Ślubuję Ci...').

Drodzy Parafianie.

Kiedy słyszymy słowo „kościół” myślimy najczęściej o budynku – obiekcie, w którym spotykamy się co tydzień (a wielu z nas także częściej), by doświadczyć obecności Naszego Pana, ale i przekazać sobie znak pokoju, modlić się, słuchać Słowa, celebrować Eucharystię, najkrócej mówiąc: by radować się byciem we wspólnocie. Nie ma bowiem nic ważniejszego w chrześcijaństwie niż spotkanie z drugim człowiekiem, które jest odzwierciedleniem spotkania z Bogiem, nie ma nic ważniejszego niż kościół rozumiany jako wspólnota ludzi. Jednak obydwa przywołane wyżej znaczenia ściśle się ze sobą wiążą - trudno wyobrazić sobie budowanie dobrej wspólnoty bez miejsca, w którym mogłaby się ona spotykać. Miejsca, w którym możemy rozważać tajemnice naszej wiary i budować wzajemną miłość. Takim miejscem od ponad siedmiuset lat jest nasz parafialny kościół. W murach tej świątyni rozgrywają się wydarzenia z punktu widzenia ludzi wierzących najważniejsze: tu wielu z nas było chrzczonych, tu po raz pierwszy przyjmowaliśmy komunię, przy tym ołtarzu składaliśmy przysięgi małżeńskie, tu wreszcie towarzyszyliśmy naszym bliskim w ich ostatniej drodze. W tym kościele nasze życie splata się najściślej z sakramentami, to właśnie tutaj kościół-budynek staje się kościołem-wspólnotą.

Dzisiaj jednak to tak ważne dla nas miejsce znalazło się w niezwykle trudnej sytuacji. Jak informował w czerwcu ksiądz proboszcz, budynek naszego kościoła wymaga gruntownego, szeroko zakrojonego remontu. Skala tego przedsięwzięcia jest ogromna i nie da się jej porównać do prac remontowych prowadzonych w ciągu ostatnich lat. Pilnej renowacji wymaga pokrycie dachu, dzwonnica i mury kościoła, a więc elementy dla każdej - nie tylko sakralnej - budowli najważniejsze. Są to prace skomplikowane, wymagające zaangażowania specjalistycznych firm i - trzeba to jasno powiedzieć - bardzo kosztowne. Możemy im sprostać tylko razem. I tylko wtedy, gdy nie stracimy z oczu tego, co nasze osobiste historie wiąże z tą świątynią. Tylko wtedy, gdy będziemy tworzyć wspólnotę.

Dlatego - jako członkowie Rady Parafialnej - chcemy pomóc księdzu proboszczowi w przeprowadzeniu tego trudnego, lecz koniecznego przedsięwzięcia. I chcemy każdego z Was zaprosić do współpracy. Chcemy poprosić o zaangażowanie się w działania, których celem jest odnowienie budynku kościoła tak, by mógł służyć kolejnym pokoleniom. Chcemy pokornie Was prosić, by - każdy na swoją miarę - włączył się w zbiórkę pieniędzy, które przeznaczane będą na wykonanie prac remontowych. Jako członkowie rady parafialnej obiecujemy jednocześnie, że każda przeznaczonej na ten cel złotówce będziemy Was, wspólnie z księdzem proboszczem, informować.

Zdajemy sobie sprawę z tego, jak wielkie wyzwanie stoi przed nami, ale też jesteśmy przekonani, że razem możemy mu sprostać. Nie mamy bowiem wątpliwości, że łączy nas nie tylko administracyjna przynależność do parafii, lecz miłość, będąca fundamentem każdej wspólnoty chrześcijan. A „miłość to - jak mówił niedawno papież Franciszek - konkretna posługa, którą oddajemy innym, miłość to nie słowa, to czyny”.

Spróbujmy więc nasze słowa przekuć w czyny i podejmijmy - wspólnie - trud renowacji naszego parafialnego kościoła. Kościoła, który jest przede wszystkim Wspólnotą. I właśnie dlatego może realizować najtrudniejsze zadania.